Wiele bylibyśmy w stanie oddać, aby osoby, które zostaną wymienione w tym tekście wróciły do świata żywych. To dzięki nim mogliśmy przeżywać olbrzymie emocje, cieszyć się ze zwycięstw i rozpaczać po porażkach. Dlatego proponujemy, aby w tym szczególnym dniu na chwilę się zatrzymać i wspomnieć wybitne postaci sportu, których nie ma już wśród nas.
Czym byłoby jednak śledzenie sportowych relacji, gdyby nie osoby, które umilają nam je swoim głosem. Często wdajemy się z nimi w dyskusje, zgadzamy się, lub mamy inne zdanie na jakiś temat. Prawda jest jednak taka, że oglądanie widowisk sportowych nie byłoby już tak emocjonujące bez komentatorów. To oni powodują, że momentami przechodzą nas po ciele ciarki, a czasem z danego wydarzenia lepiej pamiętamy wypowiadane przez dziennikarza słowa, niż sam obraz. W tym roku pożegnaliśmy dwóch mistrzów mikrofonu- bo na takie słowa uznania z pewnością zasłużyli Bohdan Tomaszewski oraz Bogdan Chruścicki.
Niestety przez ostatni rok pożegnaliśmy też wielu znakomitych sportowców. Wystarczy wspomnieć chociażby Mariana Szeję, który strzegł dostępu do bramki w reprezentacji Polski. Każdy bramkarz potrzebuje jednak doskonałych obrońców, a takim bez wątpienia był Henryk Szczepański.
Z polskiej, sportowej rodziny odeszli także Ryszard Zub i Lucjan Lis. Ta dwójka dostarczała nam szczególnych emocji, bo czy jest na świecie coś przyjemniejszego od podziwiania rodaka, który zdobywa medal na Igrzyskach Olimpijskich. Pierwszy z nich, wybitny szpadzista przywoził krążki w 1956, 1960 oraz 1964 roku. Drugi wywalczył srebro w roku 1974, a cały kolarski świat wciąż nie może pogodzić się z jego śmiercią.
Panowie, jeszcze raz dziękujemy Wam za wszystko. Nigdy o Was nie zapomnimy.
